Waar is dan die grens?

Nu we thuis geaard zijn en de trein al lang vertrokken is, is er rust gekomen. Rust en dan ook complete rust. Geen onderzoeken (op een enkele onderzoek na), schema's, echo's of gesprekken. Alleen maar tijd om alles te laten bezinken. Vrijwel meteen kwamen de emoties om de hoek kijken. Zeer intens en heftig. Het greep mij letterlijk naar de keel. Toen kregen we de rust en de ruimte om na te denken. Om onze volgende reis uit te stippelen en te kijken naar wat wij graag wilden.

In ons hoofd z'n we al tijden bezig met de volgende reis. Toch hebben we het nooit echt hardop uitgesproken. Zo geduldig en hoopvol als we waren, stortten wij ons compleet in de treinreis. Nu is er de tijd, de ruimte om er over na te denken, om het bespreekbaar te maken, het te onderzoeken en het voorzichtig uit te stippelen. Als je iets zó graag wilt is er niets moeilijker dan te wachten, het uit handen te geven en het los te laten. Toch hebben we hierin weinig keuze. Met dit nieuwe begin, een nieuwe reis was er ook meteen een einde gekomen. Een eind aan anderhalf jaar reizen met de trein. Het was niet gemakkelijk. Zo, en naar aanleiding van het gesprek met de gynaecoloog kwam het dan we steeds weer op de vraag stuitten; Waar is dan die grens? Een vraag die erg gecompliceerd is en waar we niet zomaar een antwoord op konden of wilden geven. Onze zoektocht naar onze grens startte..

Voor mij begon het bij het gevoel van leegte. De leegte die er altijd al was maar die ik nu meer dan ooit ervaar is groots en diep. Steeds probeer ik het op te vullen. Puur uit angst. Om het maar niet te hoeven voelen. Mijn buik die nog steeds plat en ongevuld is. Mijn hoofd die al het moois lijkt te vergeten. Ons leven dat vooral in het teken staat van het zwanger raken. Tenslotte het besef dat mijn lichaam zich misschien nooit zal laten vervullen door de liefde en wij dus geen ouders zullen worden. Voor nu durf ik de leegte er te laten zijn. Ik geef het de ruimte en de tijd.

Hoe teneergeslagen het misschien ook klinkt. Wij blijven knokken voor het geen wat we o, zó graag willen. Waar we zó naar verlangen. Toch merken wij steeds vaker dat we uitgeput raken. Al onze energie steken we in dit avontuur. Met veel liefde, begrijp mij niet verkeerd. Hoe graag we er ook alles voor geven en opgeven, het kost ons wel veel energie. Het is niet ''alleen'' ouders worden maar ook een heel toekomstbeeld waar we voor strijden wat in duigen valt als het einde inzicht komt. Hoe verder we in onze zoektocht verwikkeld raken, hoe meer we erachter komen dat we niet altijd kunnen blijven reizen. Is het immers niet zo dat thuis de plaats is waar je hart ligt? Daarnaast is het ook zo dat we het niet willen.

We willen zelf de keuze maken om onze grens te bepalen. Om afscheid te nemen en de leegte te voelen en de ruimte te geven. Zelf de keuze te maken om onze kinderwens los te laten, de waarheid in onze leven de ruimte te geven en het moedig onder ogen zien. Hopelijk geeft dat ons de kracht en de rust terug. De energie die na enige tijd dan vrijkomt te kunnen schenken aan een nieuw levenshoofdstuk en nieuwe toekomstdromen. Een cadeau aan onszelf.

De afgelopen tijd bestond dan ook uit het zoeken voor onzelf en voor ons samen waar de grens is? Wat als we niet op één lijn zitten. Kunnen we onze grens dan verleggen voor de ander of leggen we ons erbij neer? Samen ervaren we dit als één van de moeilijkste hoofdstukken en leerprocessen uit ons leven. We hebben niet alleen met onszelf te maken maar ook met de ander. Onze relatie is het begin, de basis van dit alles en iets wat té kostbaar is om kwijt te raken of op te geven. Dat betekent dat we ons soms moeten neerleggen, een compromis moeten sluiten of mee gaan met de ander. We knokken niet alleen voor onze wens maar zeker ook voor ons huwelijk. Samen nemen we de touwtjes in handen. Misschien juist omdat we zoveel uit handen moeten geven dat we juist willen dat dit onze keuze is. Het heeft ons veel gesprekken, vele tranen en veel energie gekost. Toch heeft het ons dichterbij elkaar gebracht.

Nee, we zijn nog niet uitgestreden. Geven de hoop en het vertrouwen nog niet op. Vol goede moed zullen we aan onze nieuwe reis beginnen. Samen grijpen we het met beide handen aan maar wij bepalen het eindstation. Waar die grens is dat is voor ons duidelijk. Wie weet verleggen we het tussentijds nog een keer. Dat bekijken we met de tijd omdat we nog niet weten of we het lichamelijk en geestelijk aankunnen. Ja, we zijn angstig voor de volgende stap maar door het uit te zoeken, het te onderzoeken en de duidelijkheid die we ons zelf geven kunnen we de volgende stap nemen.De rust heeft ons duidelijkheid, ruimte en nieuwe energie gegeven. Hopelijk bepaald het lot onze grens door onze droom in vervulling te laten gaan en anders doen we dat samen, als man en vrouw!

********************************************************************************************************

Open Hemel

Als je je er niet 

over verbazen kunt 

hoe naïef je gisteren nog was,

sta je stil.

Als je niet als de dood bent

voor de volgende stap,

heb je je ogen dicht.

Als je stil staat met je ogen dicht,

ben je alleen maar aan het

dromen dat je wakker bent.

Een gekooide vogel

in een onbegrensde hemel.

Jed McKenna